نویسنده : admin
1
لپتین یک هورمون پلی پپتیدی است که در سلولهای چربی تولید میشود. همین اول ماجرا از شنیدن کلمه چربی نترسید! وقتی به چربی اشاره میکنیم منظورمان فقط یک انبار ذخیره انرژی نیست.
چربیها در حقیقت جز ارگانهای درونریز هستند مثل: تیروئید و غدد فوق کلیوی. هر چقدر سلولهای چربی شما حاوی چربی بیشتری باشند به همان اندازه لپتین بیشتری هم خواهید داشت.
لپتین را به عنوان کنترل کننده سوخت و ساز بدن و گرسنگی در نظر بگیرید.
هم چنین لپتین سبب کنترل ذخایر چربی (کنترل وزن) و سیستم عصبی کنترل انرژی هموستاز میشود.
و توسط سلولهای چربی ساخته و باعث کاهش اشتها میشود. افرادی که وزن کم میکنند، میزان لپتین در آنها کاهش پیدا میکند،
چرا که بدن سعی میکند با این کاهش وزن مخالفت کند و از ذخایر انرژی خود(بافتهای چربی) محافظت کند.
در نتیجه بازگرداندن لپتین به حد پیش از رژیم غذایی ممکن است این مشکل را برطرف کند و به این ترتیب راهی برای موفقیت افرادی که رژیم میگیرند، پیدا شود.
این هورمون در سلول های چربی ساخته شده و پیام هایی را در مورد اینکه چه مقدار از انرژی ذخیرة شما قابل دسترس است، به مغز می فرستد.
هر چه سلول های چربی بیشتری داشته باشید، لپتین بیشتری نیز خواهید داشت.
به نظر می رسد که وقتی لپتین ترشح نمی شود، مغز فکر می کند که تودة چربی در بدن وجود ندارد و شخص را تحریک به خوردن بیشتر و تجمع چربی بیشتر می کند.
لپتین همچنین بیانگر میزان تعادل انرژی در بدن است.
در بسیاری از مطالعات مشخص شده که روزه داری یا رژیم های کاهش وزن شدید منجر به کاهش سطح لپتین در بدن می شود.
در رژیم های لاغری، بدن با کاهش سطح لپتین سعی میکند از کاهش وزن جلوگیری کرده و از ذخایر انرژی خود (بافتهای چربی) محافظت کند.
در نتیجه با رساندن سطح لپتین به میزان آن قبل از شروع رژیم غذایی می توان این اثر محافظتی بدن را خنثی نمود وگرنه بلافاصله با قطع رژیم غذایی فرد به سرعت به وزن قبل از خودش خواهد رسید.
از سوی دیگر، هنگامی که افراد از یک رژیم لاغری پیروی می کنند :
کمتر غذا می خورند و مقداری چربی از دست می دهند، در نتیجه میزان لپتین تولید شده نیز کاهش مییابد ،
در این حالت گرسنه می شوند، میزان انرژی شان کاهش مییابد و وزن از دست می دهند
و در این شرایط سطح لپتین تا کمتر از مقدار مشخص (آستانه) پایین می آید.
هنگامی که این اتفاق می افتد، مغزتان احساس گرسنگی می کند و می گوید:
در این حالت چندین فرایند در بدن به راه می افتد تا سطح لپتین را به سطح قبلی و آستانه برساند. یکی از این فرایندها این است
که عصب واگ را تحریک می کند (این عصب رابط مغز و دستگاه گوارش است).
عصب واگ، عصبی برای ذخیره سازی انرژی است و هنگامی که این عصب تحریک شود، شما احساس گرسنگی می کنید.
یکی از کارهایی که عصب واگ انجام می دهد این است که شما را برای دریافت بیشتر انرژی تحریک کند و آن را در سلول های چربی شما ذخیره کند.
زمانی که چربی بیش از اندازه در سلول های چربی وجود داشته باشد، آنها لپتین را تولید می کنند و توسط جریان خون به هیپوتالاموس می رود و پیام «من گرسنه هستم» را که توسط هیپوتالاموس صادر می شود، خاموش کرده و تمایل به غذاخوردن را کاهش می دهد.
بنابراین این هرمون به عنوان یک سیگنال سیری مطرح است و به نظر می رسد که نشانه ای برای مغز باشد که چه مقدار چربی باید ذخیره شود و همچنین میزان جذب غذا را نیز تنظیم می کند.
لپتین به مغز می گوید که شما انرژی ذخیره شدۀ کافی در سلول های چربی برای شرکت در فرایند متابولیسم (سوخت و ساز) دارید.
هنگامی که سطح هین هورمون بالاتر از سطح مشخص باشد، مغز اینگونه برداشت می کند که شما به اندازه کافی انرژی دارید ومی توانید انرژی مورد نیازتان را تامین کنید.
به عبارت دیگر به اندازه طبیعی غذا می خورید، به اندازه طبیعی ورزش می کنید و می توانید مراحل مهم زندگی مانند بلوغ و بارداری را به خوبی بگذرانید.
با وجود مقاومت به لپتین هرگز نمی توانید وزن خود را کنترل کنید
به این پدیده شوم مقاومت به لپتین میگویند. شرایطی که مغز نمیتواند تشخیص دهد سطح چربی بدن حالت عادی دارد یا نه.
واقعیت این است که سلولهای چربی از طریق لپتین به هیپوتالاموس پیام میفرستند که پر هستند اما هیچ پیامی ارسال نمیشود.
(درست مثل عدم آنتن دهی تلفن همراه میماند!) مغز از همه جا بیخبر دستور خوردن بیشتر را صادر میکند.
اگر شما هم اطرفیانی مثل کپل دارید و مرتب آنها را در حال خوردن میبینید بهتر است
دست از قضاوت کردن بردارید. شاید همه چیز تقصیر آنها نباشد.
عدهی زیادی از افراد چاق سیستم سوخت و ساز خرابی دارند. شما نمیتوانید طبیعت را کنترل کنید.
تهیه و تنظیم:تن آزما
[su_note note_color=”#5abf5d” text_color=”#000000″ radius=”18″]
[/su_note]
https://tanazma.com/?p=1324